بررسی تطبیقی کیفیت سازماندهی معماری در باغ های ایرانی و ژاپنی

امروزه ارتباط طبیعت با معماری موضوعی در خور اهمیت تلقی می شود زیرا رابطه ی این دو با یکدیگرمتضمن کیفیت زیست انسانی در محیط بوده و موجب بهبود شرایط روحی و روانی افراد خواهد شد. از یک سو باغ ها از دیرباز تا به امروز به عنوان نمونه ی عالی از بازتاب فرهنگی هر تمدنی در ارتباط با طبیعت، در این میان نقش بسزا و تعیین کننده ای داشته اند. و از سوی دیگر معماری حال حاضر بیش از پیش نیازمند برقراری ارتباط با محیط زیست طبیعی و ایجاد فضاهای سبز می باشد، چرا که روش زندگی آدمی به دلایل مختلفی روز به روز به سوی دور شدن از طبیعت پیش می رود. از این رو ضرورت احداث باغ ها و بوستان های سبز شهری که واجد کیفیت های مطلوب زیستی و طبیعی باشند باید مورد توجه قرار گیرد. باغ ایرانی و باغ ژاپنی به عنوان دو نمونه ی مطرح باغ در جهان دارای ویژگی های خاصی می باشند که با وجود قرارگیری در بستر فرهنگی مشرق زمین، تفاوت های ساختاری اساسی در آن ها مشاهده می شود و این امر از زمینه های فرهنگی و تمدنی این دو سرزمین ناشی می شود. بنابراین مطالعه و بازشناسی اصول و قواعد باغ ها که همواره در کنار ساختار معماری موجود در آن ها قابلیت کاربردی مناسب را می یافتند و شرایط کلی حاکم بر آن ها شامل کیفیت های معماری قابل توجهی بوده است، می توانند بر بهبود و پیشرفت شیوه ی طراحی و ساخت فضاهای سبز امروزی تاثیرگذار باشند. مقاله ی حاضر به روش کیفی به بررسی تطبیقی چگونگی سازماندهی معماری در دو نمونه ی باغ ایرانی و ژاپنی می پردازد. اطلاعات گرد آمده پیرامون موضوع موردنظر نیز با مطالعه و بررسی اسناد کتابخانه ای بدست آمده است.

کلیدواژه ها:

بررسی تطبیقی ، سازماندهی معماری ، باغ ایرانی ، باغ ژاپنی