بررسی تاثیر فضای خالی آسفالت در افزایش عمر آن تحت شرایط عملکرد بین لایه ای

روسازی راه به دلیل قدمت دیرینه ای که در جهان و نیز در ایران دارد. همواره از دیرباز مورد توجه مهندسین بوده است. به تدریج و با شکل گیری قالب استاندارد برای روسازیهای انعطاف پذیر و صلب، لزوم تهیه برنامه های کامپوتری و تحلیل عددی روسازیها جهت صرف زمان کمتر و بررسی دقیق تر کاملا اجتناب ناپذیر مینمود . دو روش عمده اصلی در تحلیل این مسایل منطق تیوری لایه ای و تیوری اجزاء محدود میباشد. تغییرات زیاد درجه حرارت هوا نیز ممکن است موجب خراب شدن روسازیها شود. درجه حرارتهای بالا رویه های آسفالتی بیش از حد نرم شده و ممکن است در اثر آمد و شد وسایل نقلیه سنگین تغیر شکل بیش از حدبدهند. از طرف دیگر در درجه حرارتهای پایین این نوع روسازیها منقبض شده و ممکن است ترک بخورند. این تحقیق با هدف بررسی تاثیر فضای خالی آسفالت در افزایش عمر آن تحت شرایط عملکرد بین لایه ای صورت گرفته و با مدلسازی روسازی هایمختلف و تغییر پارامترهای مدول الاستیسیته، ضخامت رویه آسفالتی 15)، 18، 20 و (23 و فضاهای خالی آسفالت، تاثیر هر پارامتر را در تغییر رفتار تنش کرنش بررسی گردیده و نتیجه آنکه با افزایش تخلخل کرنش و تنش قایم تغییر چندانی نکرده است ولی با افزایش تخلخل نشست قایم افزایش داشته است که دلیل این امر کاهش سختی لایه بوده است و کاهش 30 درصدی فضای خالی آسفالت باعث افزایش عمر آسفالت می شود.

کلیدواژه ها:

فضای خالی آسفالت ، افزایش عمر ، عملکرد بین لایه ای ، مدول الاستیسیته