سنجش معیارهای سرزندگی بازارهای تاریخی ایران با رویکرد بازآفرینی مطالعه موردی: منطقه 12 بازار تهران

شهرها همچون موجودات زنده حیاط خود را مدیون قلب و مرکز انرژی خود هستند. قلب تپنده هر شهر مرکز بیشترین فعالیت و تعاملات اجتماعی، یعنی بازار است. بازار بهعنوان هسته مرکزی هر شهر روزانه شاهد حضور اقشار مختلف جامعه با نیازهای متفاوت است. زنده بودن و ادامه حیاط بازار بسته به حضور مردم و تداوم این حضور است. امروزه فضاهای عمومی درشهرهای جدید فاقد هویت و سرزندگی هستند و تامین نشاط و سرزندگی شهری به یکی از دغدغههای اصلی نظامهای مدیریت شهری به ویژه درکشورهای توسعه یافته تبدیل شده است. بازارهای ایرانی از گذشته تا کنون علاوه بر مکان مبادلات تجاری، محل بروز و ظهور فعالیت های اجتماعی و ارتباطات انسانی بوده و به عنوان یک فضای شهری فعال و سرزنده عمل می نمودهاند. این در حالیست که در شهرسازی معاصر، نقش بازار به عنوان عرصه ظهور و بروز زندگی جمعی، مورد کم توجهی قرار گرفته است. براین مبنا هدف این پژوهش یافتن و بررسی معیارهای سرزندگی بازارهای تاریخی ایران با رویکرد بازآفرینی است. این تحقیق طی چندروش به شناخت و بررسی این معیارها پرداخته و با بهکارگیری رویکرد بازآفرینی سعی برآن شده که در حفظ و ارتقا این معیارها کوشا باشد. در این پژوهش سعی شده است از طریق مطالعات کتابخانه ای و بازدید میدانی، وضع موجود تحلیل شود و در نهایت پیشنهادها و راهکارهایی برای برونرفت از این معضل ارایه گردد. در نهایت این نتیجه حاصل شد که عواملمتعددی نظیر فرسودگی در ابنیه و کالبد و سیمای بافت، عدم برخورداری لازم از تاسیسات و زیرساختها و خدمات شهری مناسب با نیاز امروز، سبب افول سرزندگی و کمرنگ شدن کارایی بافت بازار تهران شده است.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، سرزندگی ، کیفیت ، بازآفرینی ، بازار