مفهوم آینه در معماری اسلامی

آینه کاری نوعی تزیین داخلی ساختمان، با چسباندن قطعه های کوچک آینه به شکلهای هندسی و گل و بتههای مختلف است. در این رشته ی هنری، هنرمند آینه کار با استفاده از شیشه و برش آن به اشکال متنوع، فضایی درخشان و زیبا در بناها می آفریند که از بازتاب نور در قطعات بیشمار آینه تشعشع، درخشش و زیبایی در تزیینات بناها ایجاد میشود و پوششی بسیار مناسب و زیبا برای تزیین بنا از نظر استحکام و دوام است. پیشینه این هنر یکی از رشته های هنر تزیینی ایران در داخل ابنیه و ابتکارات ویژه ی هنرمندان ایرانی به شمار میآید، به سبب کمبود مدارک و شواهد، چه به شکل نمونه های بازمانده، چه به صورت اسناد و مدارک مکتوب، چندان روشن نیست. بنابر مدارک موجود، گویا برای نخستین بار آینه در تزیین بنای دیوان خانه شاه طهماسب صفوی 984 – 930) ق /1576 – 1524 م) در قزوین به کار گرفته شده است دیگر تزیینات اسلامی آینه کاری است که در زمان صفویه رونق خاصی پیدا نموده و به حد اعلا خود رسیده است.