بررسی تحلیلی تاثیر متقابل نور و هندسه در تجلی مفهوم کثرت دروحدت در فضای معماری

وحدت و تجلی یگانگی حضور خالقی یکتا در تاروپود کالبدی فیزیکی، یکی از عوامل اساسی شکل گیری هویت معنوی وفرهنگ قدسی شناخته می شود. این مفهوم که بر مبنای اصل توحید در جهان بینی اسلامی پایه ریزی شده است، پدید آورنده ی اصل حرکت از کثرت به وحدت بوده است. این مهم، معماران را بر آن داشت تا آثاری خلق نمایند که تجلی گاه اندیشه های توحیدی و فراطبیعی و اعتقاد به خدایی واحد باشد. آنان در تجسم وحدت و تجلی اندیشه ی توحیدی خود، از مفاهیمی چون عدالت که ویژگی بارز خداوندگار است و از عناصری چون هندسه، نور و وزن در بستری عظمت گرا، متمرکز با حضور مکرر عناصر که تنها ذکر خالقی یگانه را می گویند، بهره برده اند. تاکید آنان بر کانون و مرکزیت فضایی،جفت سازی و تقارن، محوربندی و جایگزینی فضاهای اصلی بر روی محورهای اصلی، از جمله تکنیک هایی است که معماران جهت تجلی مفهوم والای وحدت، در قالبی مادی و فیزیکی از آنان بهره جسته اند. در این مقاله سعی شده تا به روش تحلیلی توصیفی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای به بررسی تاثیر دو موضوع هندسه و نور در ایجاد حس وحدت در فضای معماری پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

نور ، هندسه ، وحدت ، کثرت ، معماری