اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر تعامل والد_فرزندی PCIT بر افزایش تعاملات مثبت والد_فرزندی مادران کم سواد

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان تعاملی والد- فرزند بر افزایش تعاملات مثبت یا کاهش تعارضهای والد- فرزندی در میان مادران کم سواد اداره سوادآموزی اصفهان انجام پذیرفت. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون –پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش را زنان کم سواد (فاقد مدرک پنجم ابتدایی) و فرزندان آنها که در دوره ابتدایی در آموزش و پرورش شهر اصفهان در سال 1395-1396 مشغول به تحصیل می باشند، تشکیل می دهند. در این پژوهش از روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شده است. بطورتصادفی از بین 5 دبستان، تعداد 100 نفر دانش آموز دارای مادر کم سواد انتخاب شدند و از آنها پرسشنامه سنجش رابطه والد-فرزندی مادر و پدر گرفته شد. در مرحله بعد 30 نفر از آنها که نمرات کمتری را کسب کردند شناسایی و سپس بطور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه رابطه والد-فرزندی و برگه رمزگذاری تعامل والد -کودک بود. در مداخله آموزشی گروه آزمایش طی 12 جلسه تحت آموزش های عملی مهارتهای تعاملی PCIT قرار گرفتند ولی گروه کنترل آموزشی دریافت نکردند. سپس از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش درمان تعامل والد-فرزندی به مادران کم سواد معنادار نبود .( P> 0/05)

کلیدواژه ها:

تعامل والد-فرزند ، زنان کم سواد ، تعارض والد- فرزند