بررسی و شناخت الگوهای انعطاف پذیری به منظور شکل گیری ساختار و ساماندهی فضاهای مسکن معاصر

انعطاف پذیری مفهومی راهبردی در طراحی مسکن به سبب برطرف کردن نیازها و انتظارات مختلف استفاده کنندگان به شمار می رود. با نظر به اینکه نیازها و انتظارات و شیوه زندگی انسان ها از محل سکونت خود ثابت نیست و همواره در حال تغییر است، افرادی که بتوانند خانه های خود را علی رغم تمام محدودیت های فنی، قانونی و اقتصادی، مطابق میل خود تغییر می دهند. با رویکردی که معماری گذشته مسکونی ایران و نوعی طراحی و پاسخ علمی آن عمل کرد و نیازهای ساکنین ، شاهد آن هستیم که انعطاف پذیری به عنوان یک حیثیت بسزایی در خانه های تاریخی ایران وجود داشته و به ما ایرانی از آن بهره می برده است اما به دلیل عدم توجه و تحقیق در رابطه با این موضوع، در خانه های امروز به فراموشی سپرده شده است. این پژوهش با هدف به دست آوردن بخشی از دانش پایه سازمان یافته و کاربردی برای پاسخ گویی به نیازهای جدید مسکن با استفاده از مفاهیم غربی معماری گذشته ایران شکل گرفته است. و این موضوع را با مطالعه و بررسی الگوهای سنتی طراحی مسکن مورد بحث قرار می دهد و براساس فرصت ها و محدودیت های شکل گیری مسکن مناسب انعطاف پذیر، به ارایه راهکارهای طراحی و اجرایی در این زمینه می پردازیم.

کلیدواژه ها:

واحد مسکونی ، انعطاف پذیری ، تنوع پذیری ، تطبیق پذیری ، تغییر پذیری