نرگس عودی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، گرایش معماری، دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکز
امیر پیوند بربر (بوربور) - دانشجوی دکترای تخصصی معماری، گرایش معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک

بناهای تاریخى مکان هاى ویژه اى هستند که نه تنها با ارزش ترین میراث فرهنگى تاریخ یک ملت بلکه منابع طبیعى قابل توجهى را نیز در برمى گیرند. که متاسفانه امروزه به علت عدم توجه کافی در حال فرسودگی و زوال می باشند. آنچه که امروزه به طور خواسته یا ناخواسته معماری بومی ما را تهدید می نماید، ناسازگاری یکی از اجزای معماری با اقلیم آن یعنی بی توجهی به پتانسیل های ناشی از کاربرد مصالح بومی و مصالح جدید ناهمساز با محیط می باشد که از نتایج آن خلق آثاری است که تعلق به یک منطقه مشخص ندارد، و این گونه سیمای شهرهای جدید با هویتی گمگشته شکل می گیرد. بنابراین از ابتدایی ترین اقداماتی که باید در زمینه حفظ و احیای این گونه بناها انجام شود، خودبسندگی و تکیه بر مصالح بوم اورد است که یکی از پنج اصل معماری ایرانی می باشد. مصالحی همچون اجر و خشت که در بنا بار زمانی و تاریخی را به دوش می کشد. و همین موضوعات نشان دهنده اهمیت توجه به مساله مصالح همساز با اقلیم در ساختمان است. استفاده از مصالح سنتی در معماری بومی و ایجاد ارتباط بین عناصر آنها با الهام از طبیعت، مبین رابطه ناگسستنی انسان و طبیعت تاریخی خود است و با روح بنا نیز هم گام است. در این مقاله، در ابتدا به بیان و تحلیل شاخص های تاثیر گذار مصالح همساز با اقلیم در مرمت اثار تاریخی پرداخته شده است و سپس به مقایسه این شاخص ها با نمونه موردی موجود پرداخته شده و در نهایت الگوهایی جهت استفاده از مصالح همساز با اقلیم ارایه شده است. تجزیه و تحلیل شاخص ها با استفاده از روش swot انجام می گیرد .روش تحقیق دراین پژوهش توصیفی- تحلیلی است که در این روش با بررسی تاثیر یک پدیده یا متغیر در بروز یا ایجاد یک پدیده (متغیر) دیگر، رابطه بین پدیده ها نشان داده می شود.هدف اصلی این پژوهش شناسایی و تحلیل مصالح همساز با اقلیم در مرمت اثار تاریخی می باشد و عمارت مسعودیه نیز به عنوان نمونه موردی مورد بررسی قرار گرفته است.

مصالح همساز با اقلیم، مرمت اثار تاریخی، عمارت مسعودیه، تهران