میزان انعطاف پذیری درسالمندان فعال وغیرفعال

با افزایش سن، عملکرد بیشتر دستگاه های بدن و عملکرد فیزیولوژیک آنها به صورت تدریجی افت پیدا می کند و دگرگونی و اختلال در عملکرد اندامهای بدن از جمله عملکرد حرکتی، افزایش می یابد(هی وود،.(1993 انعطاف پذیری به معنای قابلیت کشیده شدن عضلات، به منظور تامین حداکثر دامنه حرکتی برای مفاصل مربوطه تعریف می شود. سالمندی به دنبال کاهش تحرک، تغییرات فیزیولوژیکی درساختارکنترل کننده های انعطاف پذیری به وجود می آید (ایساکس،.(2002 به نظر می رسد داشتن یک زندگی فعال و اجرای تمرینات ورزشی، کاهش انعطاف پذیری وابسته به سن را به تاخیر می اندازد(ناتالیاسیلوا،.(2013کاهش انعطاف پذیری دربافت ها و اندام های بدن ،سبب کاهش حرکت خواهد شد. بنابراین تداوم این چرخه به آتروفی وکاهش قدرت عضلانی منجر خواهد شد(هی وود،.(1993فعالیت بدنی و ورزش ازجمله روش هایی است که برای پیشگیری به تاخیرانداختن و درمان مشکلات ناشی ازفرآیند پیری به کار می رود و تاثیرمثبت آن برروی کیفیت زندگی،حفظ وبهبود عملکرد،سلامت استخوان ها، افزایش انعطاف پذیری و دامنه حرکتی مفاصل شناخته شده است.(حاجی نیا،.(2013 بنابراین تحقیق حاضر درنظردارداز طریق مقایسه گروه سالمندان باویژگی های تیپ بدنی متفاوت ×درفراد فعال وغیرفعال،به مطالعه وبررسی تاثیر فعالیت بدنی برانعطاف پذیری بپردازد(خضری،.(2014