پریسا آذریون - دانشجوی دکترای فلسفه تعلیم وتربیت دانشگاه بوعلی سینا

این پژوهش با هدف بررسی مبانی فلسفی روش های پژوهش در علوم تربیتی صورت گرفته است و روش آن از نوع توصیفی- تحلیلی است.نتایج پژوهش نشان داد دو نوع روش مرسوم در پژوهش های تربیتی روش های کمی و کیفی بوده که به ترتیب ریشه در پارادایم های اثبات گرایی و تفسیری دارند. چالش میان هواخواهان پژوهشهایکمی و کیفی، منجر به ایجاد روش ترکیبی گردیده استکه در آن متون کمی و کیفی در یک مطالعه واحد آمیخته با یکدیگر مورد استفاده قرار می گیرند و مبنای فلسفی این رویکرد مبنای عملگرایانه در نظر گرفته می شود. اما گروهی معتقدند که روش ترکیبی به ایده ای التقاطی اشاره دارد که نمی تواند به عنوان پارادایم تلقی شود . در پاسخ به این دیدگاه با تعهد به بنیاد فلسفی ریالیسم استعلایی، رویکرد بدیلی تحت عنوان رویکرد پارا کمیت گرایی جایگزین شده است که با چرخش به سوی ریاضیاتی متمایز از ریاضیات کلاسیک و تحت نام جدید پارا ریاضیات ظاهر شده است و بر پایه استدلال تقریبی بنا گردیده است و با استفاده ازآن می توان به تفکر دو گانه پندار کمی- کیفی غلبه کرد .

کمی، کیفی، ترکیبی، پاراکمیت گرایی