هور و سرور، فرهنگ و هویت عرفانی ایرانی

فرهنگ و هویت همچون گیاهی است که در گذشته کاشته شده و با گذر از دوران های مختلف و فراز ونشیب ها رشد نموده و به زمان حال رسیده است و مانند هر موجود زنده ای عواملی باعث حیات و یا مرگآن می باشد. اگر جامعه ای از فرهنگ و زبان و ادبیات اصیل خود دور بماند، دیگر رشدی نخواهد داشت،زیرا که گذشته پایه آینده است. برای بیان های نوین در آینده، نیاز به شناخت تمامی ارزش های کهن است.برای حفظ هویت اصیل ایرانی ویافتن آرامشی که به نظر می رسد در زندگی گذشته ایرانیان وجود داشته وهمچنان در بافت شهری تاریخی حضور آن حس می شود، می بایست در پی یافتن و خوانش هور وسرور یعنی فرهنگ و هویت اصیل ایرانی، در معماری ایرانی بود. در این پژوهش از روش توصیفیتحلیلی بهره گرفته شده است تا با بیان عوامل و شناخت فرهنگ معماری ایرانی، و نحوه تجسم یافتن آنهادر فضاهای معماری به عنوان یکی از عوامل هویت ساز که در عین حال از اصالت ایرانی سرچشمه و تاثیرگرفته است، به بررسی اندیشه ها و رمزگشایی رازها و نمادهای آشکار و پنهان در این گنجینه، ویژگی ها ووجوه فرهنگ و هویت ایرانی را یافته و سپس با تطابق آنها با نیازهای امروز به منظور احیای فرهنگ اصیلایرانی و احیای بافت های شهری تاریخی، بتوان طرحی نو با رویکرد اصالت بخشی به هویت و فرهنگایرانی خلق نمود.

کلیدواژه ها:

هور: خورشید ، آفتاب ، استعاره از پرتو حق و یا نور ازلی ، سرور: شادمانی ، نشاط ، سماع صوفیان ، آرامش: فراغت ، راحت ، صلح ، آشتی