حمیدرضا صالحی - دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
مایده اسماعیل پور - کارشناسی حقوق دانشگاه پیام نور مرکز کاشان

این مقاله تاملی دارد بر تبیین کودک آزاری و راه های مبارزه با آن توسط قانونگذار ایران، به ویژه بر اساس قانون حمایت از کودکان ونوجوانان (مصوب 1381). مفهوم کودک آزاری رابطه تنگاتنگی با عادات و فرهنگ جوامع دارد. در تبیین دوره کودکی و زمان آغاز بزرگسالی و نیز در شناخت وجوه تمایز کودک آزاری از اعمال شیوه های تربیتی، مانند تنبیه، لازم است قانون گذار در ارتباط تنگاتنگ با نظر عرف حرکت کند.گرچه تنبیه یکی از حقوقی است که در زمینه تربیت اطفال برای والدین مقرر شده است. این به معنای توجیه و یکی پنداشتن آن با کودک آزاری نیست. عدم پیش بینی ضمانت اجرایی مناسب برای کودک آزاری در ماده 2 قانون حمایت از کودکان و نوجوانان، ایرادات اساسی به مجازات های مقرر شده در ماده 4 این قانون، عدم تطابق حکم ماده 8 این قانون با روال قانونگذار در سایر قوانین جزایی و ابهام قانونی مربوط به مفهوم حدود متعارف تنبیه و تادیب از جمله ایرادات قانون حمایت از کودکان و نوجوانان است. الحاق عبارت هرگونه آزار جسمی یا روحی طفل به موارد سلب حضانت از والدین در ماده 1173 قانون مدنی، پیش بینی ضمانت اجرا برای ماده 1178 قانون مدنی و ایجاد دفتر حمایت از کودکان در مراجع قضایی و حمایت از اطفال بزه دیده در مرحله بعد از وقوع جرم از جمله پیشنهادات این پژوهش اند.

کودک آزاری، حقوق اطفال، قانون حمایت از کودکان و نوجوانان، کودک بزه دیده، حقوق کودک