بررسی معنای زندگی بر اساس دیدگاه انسان شناختی علامه جعفری و اصول تربیتی ناظر بر آن

این پژوهش درصدد بررسی معنای زندگی و مبانی انسان شناختی در دیدگاه جعفری است تا بتواند اصول تربیت و مبانی آن را از نظریه حیات معقول ایشان استخراج کند. این پژوهش رویکرد توصیفی- تحلیلی دارد و از روش های استنتاج عملی و تحلیل استعلایی استفاده شده است. یافته ها بیانگر این است که جعفری با تاکید بر رویکرد دینی، زندگی معنادار را درچارچوب نظریه حیات معقول ترسیم می کند. ایشان دو عنصر بنیادین عقل ووجدان را در تصعید حیات تکاملی دخیل می داند که انسان را تحت تعالیم پیامبران الهی از مرحله ناخودساخته به خودساخته و در نهایت به خداساختگی نایل می کند. ایشان میان معنا و هدف زندگی قایل به ترادف و نظریه او در باب معنای زندگی منطبق بر نظریه هدف الهی است که بر اساس آن زندگی به آن اندازه که به تحقق هدف الهی از خلقت آدمی، که همانا قرار گرفتن در جاذبه ربوبی است، مدد رساند، معنادار خواهد بود و این معناداری در سایه خروج از حیات طبیعی محض و ورود به حیات معقول تحقق می یابد. در نهایت اصول به دست آمده در این پژوهش عبارت از تصعید احساسات، تصعید آزادی روبه اختیار، برتری کردار بر گرفتار، پرورش وجدان، تلازم تعقل با تهذیب ومسیولیت پذیری است.

کلیدواژه ها:

انسان شناسی ، معنای زندگی ، اصول تربیت ، حیات معقول ، علامه جعفری