هما انصاری - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریتHSE

فرسودگی شغلی یکی از مشکلات حرفه پرستاری است که در صورت عدم برخورد صحیح با استرس شغلی ، پدید می آید و به صورت احساس واماندگی عاطفی ، مسخ شخصیت و عدم موفقیت فردی شغلی بروز می کند. برای بقا در چنین شرایطی ، کنترل و مهار استرس از طریق توسعه ظرفیت های فردی و سازمانی ضرورت یافته است. و همچنین حمایت های دریافتی فرد در محیط کار از عوامل کاهش فرسودگی شغلی می باشد.پژوهشهای اخیر حاکی از رشد روزافزون فرسودگی شغلی و ناخوشیهای روانی بخصوص افسردگی و اضطراب در کارکنان بهداشتی از جمله پرستاران است. در سال 1992 سازمان ملل متحد استرس شغلی را بیماری قرن بیستم دانست و چندی بعد سازمان بهداشت جهانی آن را مشکلی همه گیر در جهان اعلام نمود. انجمن بین المللی کار هزینه های وارده به کشورها به علت استرس شغلی را 1 تا 3.5 درصد تولید ناخالص داخلی تخمین زده است. فرسودگی شغلی یکی از عوارض انتهایی استرس شغلی است که در آن فرد احساس میکند که دیگر قادربه انجام دادن کارهایش نیست. طبق تعریفMaslach در فرسودگی شغلی سه جزء مشخص شده است که عبارتند از خستگی احساسی، زوال شخصیت و کاهش پیشرفت فردی.استرس های شغلی با بسیاری از بیماری ها و پیامدهای شغلی مرتبط اند. در مطالعات متعددی این ارتباط در خصوص بیماری های قلبی عروقی، بیماری های عضلانی-اسکلتی و برخی بیماری های دیگر بررسی شده است استرس شغلی پیامدهای جدی هم برای کارگران و هم برای کارفرمایان دارد. استرس یک فاکتور موثر در ناکارآمدی سازمانی، جابجایی نیروی انسانی، غیبت های ناشی از کار، کاهش کیفیت و کمیت کار، افزایش هزینه های مراقبت از سلامتی و کاهش رضایت از شغل می باشد.عوامل موثر بر استرس شغلی عبارت اند از ، رضایت شغلی ، عوامل سازمانی استرس شغلی )عوامل محیطی ، تعارض نقش ، ابهام نقش و بار کاری( ، عوامل غیر کاری )مسایل خانوادگی و مسایل اجتماعی( عوامل فردی و فشارهای روحی و جسمی

استرس شغلی ، تعارض نقش ، ابهام نقش ، حجم کاری ، رضایت شغلی، پرستاران