جو روانی و ارتباط آن با اضطراب اجتماعی و اثربخشی خودارایه گری

کلاس های ورزشی گروهی به عنوان ساختاری عمل کند که به نگرانی های مرتبط با بدن منجر شود (مارتین و فاکس، 2001). دو نوع ساختار عبارتند از: اضطراب اجتماعی (SPA) که ادراک ارزیابی منفی نسبت به شکل بدن (هارت و همکاران، 1989) است و خودارایه گری موثر (SPE) به معنای اعتماد به نفس برای نشان دادن خود به دیگران (لری و آذرون، 1986). این ساختارها ممکن است به احساس امنیت و راحتی در تنظیم گروه مرتبط باشد، ممکن است فرض بر این باشد که محیط روانی (PC)که بیانگر ادراک معنی داری از ایمنی است (اسپینک و همکاران، 2013) با تجربه نگرانی مربوط به بدن شود. هدف از این مطالعه بررسی رابطه بین جو روانی و ارتباط آن با اضطراب اجتماعی و اثربخشی خودآموزی اجتماعی بود. 117 دانشجو بطور داوطلب ابزارهای مورد نظر را تکمیل کردند. پرسشنامه اضطراب اجتماعی اندام با 9 گویه (مارتین گینیس و همکاران، 2011)، خودارایه گری موثر با 21 گویه (اسپینک و همکاران، 2013) و با 3 خرده مقیاس ایمنی (مدیریت حمایتی، وضوح نقش و خود بیان) و 2 خرده مقیاس معنی دار (مشارکت و چالش) اندازه گیری شد. رگرسیون چندگانه جداگانه با 5 خرده مقیاس محیط روانی برای پیش بینی SPA و SPE انجام شد. برای SPA مدل رگرسیون کلی به طور معناداری (p <.001) و میزانPC برای SPA 14.9% بود. خرده مقیاس های PC خوابرازی (b=-0.21, p<.001) و چالش(b=0.08, p=.001) به طور قابل توجهی پیش بینی کننده SPA است. برای SPE، مدل رگرسیون کلی معنادار بود (p <.001) و PC به میزان 14.1٪ از واریانس SPE را تشکیل می داد. وضوح نقش (b=-2.79, p=.031) ، سهم(b=3.45, p<.001) و چالش (b=-3.88, p<.001) به عنوان پیش بینی کننده هایی با روابط معناداری ظاهر شدند. این مطالعه پیچیدگی روابط بین محیط زیست روانشناختی و درک هر دو اضطراب هیجان اجتماعی و اثربخشی خودآموزی را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

جو روانی ، اضطراب اجتماعی ، خود ارایه گری موثر