علیرضا صادقی - دکتری شهرسازی، استادیار بخش شهرسازی دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز
فرناز فروزش - دانش آموخته کارشناسی شهرسازی دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز

مفهوم محله و کیفیت آن در برنامه ریزی و طراحی شهری، به عنوان بستری کالبدی جهت گذران زندگی و برقراری تعاملات اجتماعی همواره مورد تاکید و توجه بوده است. نقش فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و هویتی این عنصر شهری، امروزه بیش از هر زمان دیگری ضرروت مناسب سازی آن برای حضور و گذران زندگی گروه های مختلف اجتماعی را نمایان ساخته است. در این بین مناسب سازی محله های مسکونی برای اقشار آسیب پذیر موضوعی است که علیرغم درک ضرورت آن در عصر حاضر، نیازمند توجه جدیتر و مطالعات عمیق تری است. از این رو پژوهش حاضر بر آن است تا با استفاده از روش تحقیق توصیفی، تحلیلی و موردی و در قالب مطالعات کتابخانه ای و میدانی به بازشناخت معیارهای حاکم بر مناسبسازی محله های مسکونی برای کوتاه قامتان بپردازد که به عنوان یکی از گروه های آسیب پذیر در جامعه و به تبع فیزیولوژی بدنی خود، همواره با مشکلات جدی در فضاهای شهری و محلههای مسکونی مواجه بودهاند. همچنین این تحقیق ضمن تحلیل یکپارچه محله چهارصد دستگاه شهر تهران بر اساس معیارهای تدقیق شده، راهبردهایی در جهت مناسب سازی این محله برای حضور و زندگی کوتاه قامتان ارایه کرده است. این راهبردها در قالب مولفه هایی چون ضرورت تامین مسکن مناسب، سهولت دسترسی در محله، سهولت استفاده از امکانات، پیوند با طبیعت، احساس امنیت و توجه به روابط اجتماعی تدوین شده اند.

محله، مناسب سازی، کوتاه قامتان، محله چهارصد دستگاه شهر تهران