بررسی و تحلیل آسیب شناسانه توانمندی حرفه ای فارغ التحصیلان رشته معماری از طریق مطالعه تطبیقی نظام آموزش سنتی و آموزش آکادمیک معماری و ارایه رهنمودهای مربوطه

امروزه در شیوه آموزش معماری همچون بسیاری از رشته های دانشگاهی دیگر، مبانی تیوریک و نظری بر اساس روشهای علمی به دانشجو آموزش داده میشود وبه نظر می رسد اثر چندانی از واقعیات حرفه معماری در عرصه عمل وجود ندارد. این اتفاق سبب تربیت معمارانی شده که از جهات مختلف از جمله تجربه کاری و عملی در سطح نه چندان مطلوبی قرار دارند. بنا بر شواهد موجود در بازار حرفه ای این رشته و پژوهش های صورت گرفته، بخش عمده ای از فارغ التحصیلان دانشگاه های امروز در فراهم آوردن جمیع شرایط لازم برای شکل گیری یک فضای معماری و فنون ساخت و اجرای آن دچار ضعف هستند. به بیان دیگر معمار جدید که از دانشکده فارغ التحصیل میشود فارغ از تجربه اندوزی تبدیل به فردی شده که صرفا فرم و شکل را برای فضا تولید کرده و معماری را در بهترین حالت فقط در مقام فکر و ذهن و در نهایت بر روی کاغذ میتواند بروز دهد. ریشه این اتفاق به تدریج با تاسیس دانشکده های هنر و معماری که با ساختار نوین همراه شده بود، شکل گرفت، لیکن به نظر میرسد در دهه اخیر، این انفصال بین آموزش های آکادمیک و فنون حرفه ای و اجرایی نمایان تر شده است. در حالیکه در نظام معماری سنتی، با روندی گام به گام در آموزش و با همراهی شاگرد و استاد در تمام مراحل ساخت، آموزش به صورت ضمنی و در عین حال عینی و ملموس صورت میگرفته و در نتیجه شاگرد معمار آموزش هایش را به بهترین شکل ممکن لمس و درک می نموده و این آموزه ها در وجودش نهادینه میشده است. این مقاله در پی آنست که در گام اول با بررسی نظام آموزش مبتنی بر تیوری در دانشکده های امروزی و با کمک پژوهش های صورت گرفته در این مقوله، به آسیب شناسی ناتوانی برخی از فارغ التحصیلان معماری در عرصه اجرا بپردازد و در گام دوم با بهره-گیری از شیوه های دریافت آموزش در معماری سنتی، رهنمودهای لازم برای درمان این آسیب را پیشنهاد دهد.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، آموزش آکادمیک ، آموزش سنتی ، آموزش استاد و شاگردی ، پروژه حرفه ای و اجرایی