اسماعیل رادگهر - خیابان حافظ نبش رودسر ساختمان مرکزی چهارم شرکت ملی نفت ایران طبقه پنج
راضی صحراییان
علی هاشمی
محمد محمدی

بشر در طول تاریخ برای تثبیت خاک و پایدار نمودن خاک از تثبیت کنندهها ‏استفاده می کرده، مثل تثبیت کنندههای قیری استفاده می کرده است. ‏ امروزه با توجه به لزوم سرعت بیشتر وهزینه کمتر در ساخت زیرسازها استفاده از فن آوری نانو پلیمر در ‏این مبحث ،ضروری به نظر می رسد.‏ ‏ در این مطالعه از ‏CBR‏ 4+ ‏‎ ‎به عنوان عامل تثبیت کننده استفاده شده است که با توجه به اینکه در ایران ‏یکی از مشکلات اصلی تثبیت خاکها در پروژه های بزرگ خصوصا پروژه های راه سازی وجود عامل رس است ‏که با استفاده از تکنولوژی نانو این نقیصه تبدیل به مزیت شده است، زیرا یکی از شرایط عمل کرد این ‏نانوپلیمر وجود حداقل 15 % رس در خاک است.با این شرایط علاوه بر ارزانی وسرعت عملیات اجرایی در ‏مورد جادهها نیاز چندانی به روسازی و یا لایه روکش آسفالتی به جز در مواردی که اجبار در مورد لایه ‏آسفالت وجود دارد نیست از همه مهمتر توانایی خود ترمیمی این لایه ها با استفاده از حرکت ترافیک بر روی ‏سطح رویی لایه تثبیت شده است . ‏ ‏ ‏CBR‏ 4+ محصولی ترکیبی ازمشتقات سنتزی(‏thio‏) بوده و یک لایه حفاظتی روغنی روی سطح خاک و ‏ذرات خاک رس را می پوشاند. این محصول حرکت پذیری یون و مبادله آنرا کاهش داده و همزمان با حذف ‏نمودن جذب آب این مواد را آب گریز می نماید. در نتیجه ماده خاکی کمتر به رطوبت حساس بوده، باعث ‏کارآیی بیشتر و توان فشردگی و بهم پیوستن بهتر ذرات توسط تجهیزات و ماشین آلات عبوری میگردد . بهم ‏پیوستن بهتر ذرات به معنی سایش بیشتر داخلی و بهبود ظرفیت باربری است.‏ در این مقاله به پروژه های عملی آزمایشگاهی اشاره شده که در ایران اجراشده وشرایط آن با دیگر تثبیت ‏کنندهها مقایسه شده است

تثبیت خاک ، نانو پلیمر ، رس ، مقاومت برشی و تراکم