سده های هفتم تا نهم هجری، یعنی از ورود مغولان تا اواخر حکومت تیموریان و آق قویونلوها، دورانی حساس و تاثیرگذار در تاریخ ایران است. متاسفانه این دوره مهم در مقایسه با دوران پس از خود، به ویژه عصر صفویه و قاجاریه کمتر مورد اقبال پژوهشگران قرار گرفته است، به همین دلیل چاپ و انتشار هر اثر مرتبط با حوزه تاریخ در این محدوده زمانی می تواند اهمیت بسیار داشته باشد. در این مقاله با فرض به این مطلب که غیاث الدین محمد نقاش همان استاد محمد سیاه قلم می باشد، به تطبیق و تحلیل مرقعات موجود در موزه توپقاپی سرای استامبول(به رقم استاد محمد سیاه قلم) و سفرنامه مکتوب غیاث الدین محمد نقاش که در کتاب زبده التواریخ درج شده را مورد بررسی قرار داده است. با استفاده از روش تاریخی تحلیلی ، با مراجعه به کتاب مذکور و مقایسه نقاشی های مشهور و منسوب به آثار استاد محمد سیاه قلم به تطبیق و تحلیل گزارش های غیاث الدین از ایلچیان و نقاشی های موجود پرداخته است.در پایان به یک ارتباط بسیار نزدیک درموضوعات مورد بحث در سفرنامه غیاث الدین و همچنین فضاسازی های موجود در متن و شخصیت پردازی نقاشی ها، و همچنین در استنباط روایت نقاشی های محمد سیاه قلم و متن روایت سفر غیاث الدین رسیده است، که این ارتباط بی شک همان گرته برداری و نگاه غیاث الدین به عنوان یک نقاش از آنچه در سرزمین چین دیده، می باشد.