سولماز سربازگلی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه مراغه

هر بررسی شناخت وضعیت و تنگناهای توسعه مناطق، به لحاظ پایداری و توسعه پایدار در شهرها، از مسایلی است که اخیرادر فرهنگ برنامه ریزی شهری مطرح شده است. اما در کشور ما جایگاه آن به خوبی مطرح نشده است. هدف این مقاله شناسایی پایداری و ناپایداری توسعه مناطق شهر تبریز، با استفاده از شاخصهای توسعه پایدار است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی می باشد. نوع تحقیق کاربردی-توسعه ای است. برای تجزیه و تحلیل داده ها، شاخص های پایداری مناطق در مدل فازی و ویکور محاسبه گردیده و مناطق دارای رتبه های بالا و پایین در برخورداری از امکانات و زیرساخت ها شناسایی شده است. سپس نتایج دو مدل مدکور در مدل کپ لند تلفیق و رتبه بندی نهایی مناطق صورت گرفت. براساس نتایج بدست آمده از نه منطقه شهری در مدل فازی و کپ لند مناطق 1 و 6 و در مدل ویکور مناطق 2 و 8 از لحاظ توسعه پایدار در رتبه اول و دوم قرار گرفته اند و در وضعیت پایداری نسبت به دیگر مناطق قرار دارند. همچنین منطقه 10 با توجه به نتایج هر سه مدل از نظر توسعه پایدار در رتبه پایین تری نسبت به دیگر مناطق قرار دارند و لزوم توجه در زمینه زیرساخت ها و امکانات را می طلبد.

توسعه پایدار، مناطق شهری، فازی، ویکور