سیاست گذاری و اجرای خط و مشی حجاب در سه دهه بعد از انقلاب

تدوین سیاست و خط مشی گذاری از اقدامات مهم در نظام سازی اجتماعی است. سیاست گذاران با تدوین افق و چشم انداز آینده، مسیر پیش رو را مشخص می نمایند و تمرکز اصلی خط مشی گذار، بررسی تعامل دولت با جامعه است که در مراحل شناخت و فهم مساله، طراحی و شکل گیری، اجرا، ارزیابی، اصلاح و تغییرخط مشی صورت می گیرد. می توان اذعان داشت که سیاست گذاری و تدوین خط مشی از مجموعه حرکاتاراده جمعی ملت ها و دولت ها برای نظام سازی و نظام پردازی جامعه است. بعد از انقلاب اسلامی ایران،فرایند نظام سازی با قوت و ضعف هایی در مقاطع مختلف سیاسی اجتماعی همراه بوده است و نظام سازی درحوزه حجاب، گذشته از آنکه ضرورت مبنایی نظام سازی اسلامی ایرانی است، از هماهنگی و همسویی لازمدستگاه های ذی ربط برخوردار نبوده است. بررسی ها نشان می دهد که غالب برنامه های راهبردی سازمان ها،در عمل با شکست مواجه می شوند و علت اصلی این امر نیز عدم ارتباط میان ساحت نظر و عمل است. بدینمعنا که در ساحت نظری، ایده ها و اهداف بیان می شوند و در عرصه عمل، برنامه هایی اجرا می شوند کهارتباط منطقی و قابل سنجشی با آرمان ها و سیاست های تدوین شده ندارند. به بیان دیگر، ریشه این مشکل،در عدم تنظیم و تنسیق مدلی جامع برای ترجمه چشم انداز و سیاست ها به برنامه های عملیاتی نهفته است.این مقاله، خط مشی گذاری فرهنگ به دلیل افزایش قدرت تحلیل موضوع، سعی بر آن دارد که سیاستگذاریهای سه دهه بعد از انقلاب در زمینه حجاب را مورد برسی و تحلیل قرار دهد در نهایت، پیشنهاداتی برایارتقای سطح همسویی و هماهنگی ارایه دهد. شایسته است نظام سیاست گذاری، میزان انطباق عملکردهایجاری با سیاست های کلان را ارزیابی کرده و متناسب با آن، اقداماتی برای بهبود در فرایندها، ایجاد انگیزش وتعلیم افراد و گروه ها و توسعه نظام های اطلاعاتی را پایش کند

کلیدواژه ها:

حجاب ، خط مشی گذاری فرهنگی ، سیاست گذاری اجتماعی ، نظام سازی