محمدحسین رضایی مقدم - استاد ژیومورفولوژی، دانشگاه تبریز
عبدالله بهبودی - دانشجوی دکتری ژیومورفولوژی، دانشگاه تبریز

در عمده مطالعات رایج در ارتباط با موضوع فرسایش، فرسایش آبی به ترتیب اهمیت و شکل گیری، در چهار دسته شامل فرسایش پاشمانی، فرسایش ابراهه ای، خندق های موقتی و فرسایش خندقی می شود (کونک و همکاران، 2011: 203). این نوع فرسایش یکی از شکل های پیشرفته فرسایش آبی است که باعث نابودی حجم بزرگی از خاک زمین ها می شود (شادفر، 1393؛ انتظاری؛ 1392). خندق آبراهه ای است نسبتا دایمی که جریان های موقت آب در هنگام بارندگی از آن می گذرد و مقدار بسیار زیادی رسوب در خود حمل می کند، به طوری که وقتی آبراهه های فرسایش یافته موجود در سطح زمین به اندازه ای بزرگ باشد که وسایل کشت و زرع نتواند بطور عمودی از آنها عبور کند یا به عبارت دیگر نتوان آنها را بوسیله عملیات کشت و زرع معمولی تسطیح کرد می توان آنها را خندق نامید (رفاهی، 1394: 112).