فرشید فتحی کرکرق - پژوهشگرو دانشجوی مقطع کارشناسی رشته ی علوم تربیتی دانشگاه پیام نور واحد اردبیل
سیدعلی میرسیفی تولون - پژوهشگر و دانشجوی مقطع کارشناسی رشته ی روان شناسی عمومی دانشگاه پیام نور واحد اردبیل
مهدی معینی کیا - پژوهشگر و مدرس دانشگاه ، معاون پژوهشی مدیریت کل آموزش و پرورش استان اردبیل و دکترای علوم تربیتی

هدف این مقاله تحلیل و بررسی نقش نوع تربیت در اجتماعی شدن افراد نوجوان می باشد درتفسیر این موضوع باید گفت میل طبیعی اقراد نوجوان به جدایی ومستقل شدن ازوالدین وگرایش به اجتماعی شدن است که درآن نوجوان برای رسیدن به مرحله ی بزرگسالی و رشد درهمه ی ابعاد ودست یابی به احساس هویت باید بتواند تاحدود منطقی ازوالدین خود جداشود وبتواند با هم توعان خود روابط صمیمانه وکاری برقرار کند که این امربه تحول اجتماعی نوجوان کمک می کتد.هر محیطی به گونه ای در رشد و شکوفایی استعدادهای انسان موثر است. اجتماع یکی ازاین محیط ها به شمار می آید ازدیدگاه اکثر اندیشمندان غربی و علمای اسلامی انسان موجودی اجتماعی است که بطورذاتی زندگی در کنار همنوعان ، کمک به یکدیگر و ایجاد روابط حسنه بین همدیگر را دوست دارد اجنماعی زیستن واخلاقی رفتارکردن درتمامی ابعادرشدی موثراست وباعث شکل گیری شخصیت متحول درافراد نوجوان می شود نیازهای انسان محرک او برای سعی و تلاش است و روابطی که افراد نوجوان با یکدیگردارند صرفا برای رفع نیازهاست . با رسیدن افراد به سنین بلوغ نیازهای خاصی درآنان پدید می آید برای مثال میل به ارتباط عاطفی با جنس مخالف که درنوجوان ظاهرمی شود گسترده شدن این نیازها و ناتوانی والدین دررفع آنها زمینه ساز گرایش نوجوان به اجتماع می شود . گروه های دیگراجتماعی (مثلگروه های منحرف) درصدد گزینش افرادی هستند که رفتارخاصی ازخود بروز دهند یعنی رفتاری که با رفتاراکثریت افرادجامعه متفاوت باشد. این ملاک برای نوجوانانی که می خواهند وارد اجتماع شوند تحقق پذیرتراست چون رفتارنوجوانانکمترقابل پیش بینی است

گسترده شدن نیازها ، بلوغ ، ارتباطات عاطفی ، گرایش به گروه ، اجتماعی شدن