روح الله جمشیدپور - دکتری حسابداری و استاد دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه
امیر واعظی - دانشجوی کارشناسی ارشد حسابداری دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه

تا چند دهه پیش مدیران، نیروی انسانی را یک سرمایه می پنداشتند و نگاه ابزاری به آن باعث شده بود که این ابزار در چهار چوب مشخصی محصور مانده و به خود و به سیستمی که برایش کار می کند الطفات خاصی نداشته باشد و گاه این نگرش موجب رکود و یا بی انگیزگی جمعی می شد که مجموعه را به قهقرا برده و موجبات نابودی را فراهم آورد. امروزه این واقعیتی است که نیروی انسانی نه تنها سرمایه نیست بلکه می تواند تهدیدی برای آرمان ها باشد و هزینه های وی تابودی مهلکی را در پی خواهد داشت. سرمایه واقعی و پر بازده و دارایی های نامشهود سازمان، بخصوص سرمایه های فکری است که در راستای پیشبرد اهداف و خلق ارزش ها پرورانده شود تا با طراحی پارادایم، سکان را به دست گرفته و هادی منشورهای سازمان باشد، تا جایی که خود خالق دیگر دارایی های نامشهود گردد و با ایجاد تمایز، عرصه رقابت را بر رقبا تنگ نماید. سرمایه ی فکری دارایی است که توانایی سازمان را برای ایجاد ثروت اندازه گیری می کند. این دارایی ماهیت عینی و فیزیکی ندارد و یک دارایی نامشهود است که از طریق به کارگیری دارایی های مرتبط با منابع انسانی، عملکرد سازمانی و روابط خارج از سازمان به دست می آید. سرمایه فکری یک پدیده کاملا داخلی است، قابلیت خرید و فروش ندار اما موجب رشد، ماندگاری، شکوه، ارزش آفرینی و اعتبار در عرصه رقابت خواهد شد که نهایتا سودآوری را به ارمغان می آورد و این پارادایم نتیجه ی زایش سرمایه ی فکری است.

پارادیم، سرمایه فکری، دارایی نامشهود، خلاقیت، نوآوری