احمد گلی - استادیار دانشکده عمران و حمل و نقل دانشگاه اصفهان
مهران حاجیان فرد - دانشجوی کارشناسی ارشد راه و ترابری دانشگاه اصفهان
محمد جواد کاظمی - دانشجوی کارشناسی ارشد راه و ترابری دانشگاه اصفهان

مقاومت مخلوط های آسفالتی یکی از معیارهای اصلی بررسی رفتار آسفالت و در نتیجه ملاک پیش بینی مقاومت لایه آسفالتی در روسازی های انعطاف پذیر می باشد. برای بهبود مشخصات قیر و آسفالت معمولا از اصلاح کننده های مختلف استفاده می شود که پرکاربردترین این اصلاح کننده ها، اصلاح کننده های پلیمری می باشد. در این پژوهش از دو نوع پلیمرتولیدی داخل کشور با درصدهای مختلف به منظور بهبود مقاومت آسفالت استفاده شده است و با استفاده از آزمایش های مارشال، شیارشدگی و کشش غیرمستقیم سعی شده اثر این مواد بر مشخصات و ویژگی های آسفالت بررسی شود. در این تحقیق به منظور بررسی دقیق تر فرآیند مقاومت مخلوط های آسفالتی از روش محاسبه انرژی شکست نیز استفاده شدهاست. نتایج جالب و متفاوتی که در این تحقیق حاصل شد، نشان داد که برخلاف سایر آزمایش ها که با افزایش مقدار پلیمر، مقاومت آسفالت افزایش می یابد، افزایش مقدار پلیمر در این روش، لزوما نمی تواند نتایج بهتری به دنبال داشته باشد زیرا پس از بررسی انرژی شکست نمونه ها، مشخص شد که افزایش پلیمر پلی اتیلن سبک (منوط به نوع پلیمر استفاده شده)می تواند باعث شکننده شدن مخلوط و کاهش انعطاف پذیری و در نتیجه کاهش انرژی شکست مخلوط آسفالتی شود.

انرژی شکست، مخلوط آسفالتی، قیر اصلاح شده، پلیمر پلی اتیلن سبک