حفاظت از محیط زیست در قراردادهای بالادستی نفت و گاز

فعالیت های بالادستی نفت و گاز که زنجیره ای از فعالیت ها را از مرحله اکتشاف تا تولید در بر می گیرد؛ در کنار ایجادارزش افزوده و رشد اقتصادی برای دولت های میزبان، باعث پدیدار شدن آثار سوء بر آب، خاک و هوا به عنوان عناصر اصلی تشکیل دهنده محیط زیست می شود. از این رو دولت های میزبان در صدد برآمدند که با وضع قوانین آمره از یک سو و تدوین شرط حفاظت از محیط زیست در قراردادهای بالادستی از سوی دیگر، پیمانکاران را ملزم به رعایت استانداردهای زیست محیطی کنند. این مقاله با مطالعه استقرایی در قراردادهای بالادستی کشورهای مختلف به بررسی رویکردهای پیشینی و پسینی حفاظت از محیط زیست می پردازد و در پایان بدین نتیجه می رسد که در حوزه رویکرد پیشینی آن دسته از کشورهایی که اصالت را به استاندارد قوی تر و سخت گیرانه تر، صرف نظر از ملی یا بین المللی بودن آن می دهند؛ رویکرد مناسب تری را در زمینه حفاظت از محیط زیست اتخاذ کرده اند و در زمینه رویکرد پسینی نیز کشورهایی که مبنای مسیولیت محض را برای نظام جبران خسارت آسیب های زیست محیطی برگزیده اند؛ بهتر از سایرین می توانند از محیط زیست خود حفاظت کنند.

کلیدواژه ها:

جبران خسارت ، محیط زیست ، مسیولیت