پونه میزان صوفی
سمیرا زارع نژاد

تجدید حیات شھرھا نیز مانند موجودات زنده از طریق نوسازی سلول ھا و بافت ھایی است که ھمواره فرسود می شوند. گاھی روند فرسودگی سریع تر از روند نوسازی حرکت می کند، که در این صورت انباشت فرسودگی، بحرانی شده و تسریع در نوسازی بافت ھای فرسوده را ضروری می سازد. ازاین روی ماندگاری و پایداری شھرھا با نوسازی بافت ھای فرسوده آن امکان پذیر است. اما به دلیل تنوع بافت ھای شھری در شھرھای بزرگ و گسترش مساحت آنھا، علایم و نشانه ھای فرسودگی بافت ھای شھری در شھرھای بزرگ زودتر چشم گیرتر ظاھر می شود. درنتیجه، نوسازی نیز باید متناسب با این موضوع گسترش یافته و با شتاب متناسبی صورت گیرد. مرور تجربه ھای نوسازی در جھان، نشان می دھد در کشورھایی که در این رابطه پیشرو بود تجربه ھایی را به دست آورده اند، این کشورھا در زمینه طرح مرمت، طرح جامع و تفصیلی شھرو... ، طرح راھبردی حفظ و احیاء بافت ھایبا ارزش فرھنگی و تاریخی شھر و... ، بازسازی- بھسازی و نوسازی بافت ھای فرسوده شھر و... و ده ھا الگو و عنوان دیگر، توانسته اند به دستاوردھای مثمر به ثمری دست یابند که می توان از این تجربیات در شھرھا و مراکز شھری دارای ھسته ھای فرسوده و ناپایدار بھره برد. بنابرای برای بھره گیری بجا و اثربخشی از تجارب و الگوھای صحیح، لازم است به وجوه و ابعاد اساسی آنھا توجه شود. از طرفی چگونگی مدیریت شھری در قالب بافت ھای ناپایدار و فرسوده شھری از نظر مشارکتی امری است که باید مدیران و برنامه ریزان در قرن حاضر به آن توجه کنند چرا که برنامه ریزی برای مردم با برنامه ریزی به وسیله مردم تفاوت آشکاری دارد و مطمینا مشارکت مردم در سرنوشت محیط زندگی خود امری بدیھی است چراکه نیازھا سنجیده و مردم بھتر در بیان مشکلات و نحوه ی رفع آن با ھمکاری مدیران شھری می توانند به این مھم دست یابند. این پژوھش با رویکرد مشارکتی و با روش توصیفی - تحلیلی درصدد بھترین راھکارھای نوین در جھت مدیریت ھسته ھای فرسوده و ناپایدار شھری در شھرھای ایران می باشد.

آینده پژوهی، مدیریت شهری، مدیریت مشارکتی، بافت های فرسوده