محمد حسین البرزی حقیقی - دانشجوی کارشناسی ارشد بخش مهندسی آب، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شیراز
علیرضا سپاسخواه - استاد بخش مهندسی آب، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شیراز

این پژوهش در سال زراعی 93-1392 در ایستگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز، به صورت کرت های دو بار خرد شده یا طرح پایه بلوک کاملا تصادفی در سه تکرار انجام شد. فاکتورهای اصلی طرح شامل سطوح شوری آب آبیاری S1: آب آبیاری معمولی منطقه با شوری 0.45 dS m-1 و S4,S3,S2 شوری آب آبیاری به ترتیب 2.0، 1.0 و 3.0dS m(-1) فاکتور فرعی اول شامل سطوح کود دامی F1: 15 Mg ha-1 و F2: Mg ha-1 30 کود گاوی و فاکتور فرعی دوم روش کاشت P1: کرتی و P2: کاشت پداژه ها در داخل جویچه بودند. نتایج بدست آمده نشان داد که عملکرد زعفران با افزایش سطوح شوری آب به طور معنی داری کاهش یافته است به طوری که این کاهش برای عملکرد زعفران دسته به میزان 77 % با کاربرد بیشترین شوری آب آبیاری S4 نسبت به شاهد S1 بوده است. همچنین با کاربرد کود دامی زیادتر Mg ha(-1)30 عملکرد زعفران دسته حدود 20 % نسبت به سطح کود دامی 15Mg ha(-1) افزایش یافته است. با بکارگیری روش کاشت پداژه ها در داخل جویچه عملکرد زعفران دسته در سال سوم حدود 1/6 برابر نسبت به روش کرتی افزایش داشته است. این در حالی است که با استفاده از همین روش افزایش عملکرد 2/9 برابر بوده است.

روش کاشت، زعفران، شوری آب آبیاری، عملکرد، کود دامی