محمد غفاریان بهرمان - دانشجوی کارشناسی ارشد محیط زیست شهری، جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی،تهران
حسین جوانبخت - دانشجوی کارشناسی ارشد آمایش سرزمین، جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی،تهران
مهدی کرمی اناری - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنام هریزی شهری، دانشکده علوم جغرافیایی، دانشگاه خوارزمی تهران

دستیابی به روش ها و خط مشی های صحیح در آینده و بهره وری حداکثری از سرمایه گذاری و نیروی انسانی به کاررفته شده در امر تهیه طرح های توسعه شهری و وابستگی خاص سرنوشت شهرهای کشور به طرح های توسعه شهری، ضرورت بازنگری و ارزیابی آن ها را دوچندان می نماید. در این راستا، مقاله حاضر سعی دارد تا با ارزیابی الگوی برنامه ریزی حاکم بر تهیه طرح های بهسازی و نوسازی شهری و همچنین بررسی نقش معیارهای ارزیابی در تهیه و اجرای طرح های مذکور، ضمن شناسایی ضعف های موجود درروند تهیه طرح های بهسازی و نوسازی شهری، در حوزه عمل نیز طرح های تهیه شده با نیازهای جامعه انطباق داشته و روند اجرای آن ها نیز کارآمدتر شود. روش انجام کار در این تحقیق، توصیفی (ارزیابی) و تحلیل محتوا است. شیوه ی دستیابی به داده ها به صورت اسنادی و پیمایشی انجام شده است. بدین سان که برای مبانی نظری پژوهش، بیشتر روش اسنادی و کتابخانه ای لحاظ شده و برای جمع آوری داده های موردنیاز برای یافته های تحقیق از روش پیمایشی (پرسشنامه)، استفاده گردیده و به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزارهای excel ،spss استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد، طرح های تهیه شده برای دو شهر، میانه و شهر جهرم در مرتبه اول از الگوی برنامه ریزی ساختاری - راهبردی تبعیت می کنند، البته علاوه بر این الگو، شاخص های الگوی برنامه ریزی متمرکز نیز تا حد زیادی در تهیه طرح های بهسازی و نوسازی دو شهر فوق الذکر، نقش داشتند. اما نتایج نشان داد، کمترین نقش را در طرح های تهیه شده، الگوی برنامه ریزی غیرمتمرکز و الگوی دموکراتیک داشتند. در رابطه با معیارهای ارزیابی نیز، نتایج حاکی از اهمیت معیارهای: ارتباط و نظام مندی، واقع گرایی، هماهنگی و انطباق پذیری در تهیه و اجرای طرح های بهسازی و نوسازی می باشد.

ارزیابی، الگوی برنامه ریزی، طرح ریزی، ساختاری – راهبردی، ارتباط و نظام مندی