بررسی اثر میکروسیلیس بر نفوذپذیری بتن با سنگدانه های بازیافتی

سازههای بتنی همواره در معرض خرابی عاملهای شیمیایی و مکانیکی در هنگام بهر هبرداری هستند. نفوذ آب،کلر و مواد شیمیایی ساختار بتن را تخریب و از عمر مفید سازه میکاهد. از سوی دیگر تخریب سازه های بتنی که از بهره برداری خارج شده اند، حجم انبوهی از آوارهای ساختمانی را به جا می گذارد و به محیط زیست آسیب می رساند. با توجه به اهمیت مساله دوام و توسعه پایدار در این مقاله نفوذپذیری بتن بازیافتی مورد بررسی قرار می گیرد. در این بتن بازیافتی به جای سنگدانه های طبیعی از بتن تخریبی استفاده شده است. به دلیل تخلخل بیشتر سنگدانه های بازیافتی نسبت به سنگدانه های طبیعی، نفوذپذیری بتن بازیافتی بیشترمی باشد. از این رو، نفوذپذیری آب نمونه های بتنی با آزمایش های استاندارد جذب آب کل، جذب آب مویینه و عمق نفوذ آب تحت فشار بررسی می شود.نمونه های با 5 طرح اختلاط گوناگون بر اساس روش ملی طرح مخلوط بتن ساخته شدند که شامل 50 درصد سنگدانه بازیافتی به عنوان ریزدانه و درشت دانه به جای سنگدانه طبیعی، میکروسیلیس با دو نسبت 7/5و15 درصد سیمان، مواد کریستال ساز با نسبت یک درصد و فوق روان کننده می باشند. مقدار سیمان با عیار 350 و نسبت آب به سیمان با نسبت0/45 در همگی طر حها ثابت است. یافته های آزمایشگاهی نشان می دهند چنانچه در طرح اختلاط بتن بازیافتی از افزودنی میکروسیلیس استفاده شود، مقاومت فشاری بیشتر، جذب آب مویینه کمتری در مقایسه با بتن معمولی به دست می آید. ولی، استفاده از افزودنیهای میکروسیلیس در نمونههای بازیافتی تاثیری بر جذب آب کل ندارد و نیز میکروسیلیس، سبب کاهش مقدار عمق نفوذ آب نسبت به نمونه بتن بازیافتی بدون میکروسیلیس میشود. در پایان نتیجه های آزمایش ها با آیین نامه پایایی بتن مقایسه شدند