حجت خراسان و شعر تقلیدناپذیراو

حکیم ناصر خسرو یکی ازشاعران نامدار وصاحب سبک درشعرفارسی است که توانسته است شعر رادریک فضایانتقادی خاص، کاملادرخدمت مقاصد اخلاقی وترویج مذهب ودانش به کارگیرد؛ زیرا اومعتقداست که تمام زشتی هایجامعه، ریشه درنادانب دارند وجهالت وحماقت همان بی دینی؛ یعنی پیروی ازمذهب اسماعیلی (فاطمی) است. ولی علی رغم این برجستگی، شیوه شعری او نتوانسته است تابه امروز به صورت چشمگیر مورد تقطید فارسی گویاندیگر قرارگیرد. ازدلایل این امرمی توان به قرارگرفتن درشرایط زمانی ومکانی وفکری خاص، انتقادات تند همراه بابرندگی شمشیر زبان، ا ستعمال الفاظ مستهجن، تضاد گویی های وی در برخورد با سرنوشت، مدح و تمجید از خلفای فاطمی و سایر مسایل عینی و ذهنی، خودستایی ها، نوع نگرش او به اقشار مختلف مردم و پیروان مذاهب دیگر، طرح مسایل دشوار فلسفی و سوالات و شبهات بی پاسخ، عدم پایبندی کامل او به اندیشه و اصول مذهبی و ... اشاره کرد. نگارنده در این مقاله کوشیده است با بررسی دیوان ابن حکیم نامی، با استشهاد به شواهدی چند، با ارایه تصویری از سبک و افکار شخصی وی به تحلیل زبان شعری و به علل تقلید ناپذیر ماندن شیوه او بپردازد.

کلیدواژه ها:

ناصرخسرو انتقاد ، تضادگویی ، تقطیدناپذیری