محمد عرب صالحی - استادیار معارف اسلامی، پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، تهران

این مقاله به نقد و بررسی نظریه ای پرداخته که قایل به نقص قرآن و عدم جامعیت آن نسبت به همه زمان ها و مکان ها و همه مسایل جدید و متغیر است؛ نتیجه این دیدگاه ضرورت ادامه تجربه نبوی توسط دیگران برای پرکردن این خلا هاست. در ادامه به مناسبت، متعرض نگاه صدرالمتالهین و مولوی به قرآن و نسبت مثنوی با قرآن پرداخته و ادعای رقیب مبنی بر اینکه امثال این بزرگان، آورده هایی جدید، علاوه بر قرآن داشته اند را به نحو متقن و مستند باطل می کند.

قرآن، وحی، متغیرات، سروش، مولوی