بنیاد مشترک دین و هنر بر حقیقت گرایی

سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 371

فایل این مقاله در 21 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_RAH-2-1_001

تاریخ نمایه سازی: 23 دی 1396

چکیده مقاله:

تلاش انسان برای یافتن حقیقت، از دیرباز چنان گرایشی قوی نمود داشته است. انسان در این راستا با بهره گیری از استعداد و توانمندیهای خاص خود به خلق آثاری مبادرت نموده که بهزعم برخی اندیشمندان حکایتی ناقص از محسوسات بشری است و چون در فراخنای تقلید و گرته برداری وارد گشته، از واقعیت اصیل که بازتاب حقیقت میباشد، دورمانده است. هرچند چشم انداز معطوف به تقلید در قالب هنر، میل حقیقت گرایی انسان را بیپاسخ میگذارد، اما گریز از شیء پنداری آثار تراویده از ژرفای وجود انسان و آنها را برآیند وجود موجودی ذیشعور پنداشتن و درنتیجه گشودن راهی از حقیقت به هنر، رویکردی بدیع در این عرصه بشمار میرود که طی آن هنر بستری برای امکان تحقق حقیقت شناخته میشود. گشودن افق های ناشناخته و تحقق مقوله حقیقت نهفته در وجود بشر، در توان او نیست. هنری که این عجز و ناتوانی را آشکار سازد، حیرت و شگفتی از تنهایی در پیمایش مسیر حقیقت یابی را بر خواهد انگیخت. هرچند که بشریت با گسستن تعلقات دروغین، این واقعیت را در ژرفای وجود خویش کشف میکند، اما در عرصات طرح علم بهعنوان مقوله ای توانمندساز، این مهم به فراموشی سپرده میشود و التذاذ از آفرینش های هنری به جای مظهریت حقیقت مینشیند. دین بهعنوان پاسخی به نیاز ذاتی حقیقت گرایی انسان، به جای توجه و عنایت به مفاهیم، معانی و حقایق را وجهه همت خود قرار میدهد و بدین گونه با هنر به مفهوم مواجهه با حقیقت امور و بازیابی آن در وجود، بستری مشترک مییابد. این رویکرد متعالی معطوف به وارستگی و آزادگی در هدایت قوه خیال به مبادی عالیه که به نفی خودیت و اناییت می انجامد، مبنای نگرش اسلامی به هنر را تشکیل میدهد.

نویسندگان

مجتبی عطارزاده

دانشیار علوم سیاسی و عضو هییت علمی دانشگاه هنر اصفهان