تجربه کودکان خیابانی شهر تهران از مداخلاتسازمان های رفاهی

امروزه مسیله کودکان خیابانی از جمله آسیب های اجتماعی کشور است. افزایش این پدیده به رغم تمامی طرح ها و اقداماتی که برای حل این معضل انجام گرفته است، نشان می دهد که باید به مطالعه این مداخلات و دلایل ناکارآمدی آنها از منظر خود گروه هدف پرداخت، از این رو در این مقاله در پی بررسی تجربه کودکان خیابانی از مداخلات سازمان های رفاهی هستیم. این مطالعه با رویکرد کیفی و از طریق مصاحبه با جامعه هدف، در پی بررسی تجربه آنان از مداخلات صورت گرفته است، یافته های حاصل از تحلیل مصاحبه ها به همراه مشاهدات از میدان، بیانگر این مهم بوده است که کودکان خیابانی درک متفاوتی از اقدامات انجام شده برای رفع مشکلات خویش از سوی سازمان های رفاهی دارند و عمدتا این سازمان ها را به عنوان مخل آرامش و امنیت خود قلمداد می کنند تا تامین کننده آن. این مطالعه نشان می دهد که میان اولویت کودکان و سازمان های مداخلهگر تفاوت جدی وجود دارد. همچنین تفسیر کودکان از عملکرد این سازمان ها بسیار متفاوت از اهدافی است که سازمان های رفاهی درنظر دارند، به طوری که خوانشی واژگونه از سوی کودکان از این عملکردها صورت می گیرد. این مطالعه نشان می دهد که ماموران این سازمان ها، هم باید آموزش بیشتری ببینند و هم نظارت بهتری صورت گیرد. جدا از اجرا، در طراحی سیاست ها نیز باید به نیازها و اولویت های این کودکان توجه داشت. مفاهیم کلیدی : کودکان خیابانی، تجربه از مداخلات

کلیدواژه ها:

کودکان خیابانی ، تجربه از مداخلات ، بهره کشی مادی ، فساد اداری پنهان ، خوانش واژگونه ، ناهمخوانی در اولویت ها ، شکاف آگاهی