سهیل آل رسول - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد سازه، دانشکده عمران و محیط زیست دانشگاه صن
ابوالقاسم کرامتی - استاد یار دانشکده عمران و محیط زیست دانشگاه صنعتی امیرکبیر

افزایش بهره برداری از ساختمانهای بلند مسکونی و تجاری که جمعیت بسیار زیادی را در مناطق کوچک شهری گرد هم آورده است باعث افزایش تلفات جانی و خسارات مادی در نواحی زلزله زده می شود.طراحی اینگونه ساختمانها در برابر زلزله های بسیار شدید (MCE) جهت تأمین ایمنی جانی با حداقل آسیب های جانی و مالی است که از جمله نیازهای حداقل طراحی می باشد. لیکن در خصوص ساختمانهای حیاتی چون بیمارستان ها ، مراکز امدادرسانی و فوریتهای انتظامی سطوح بسیار بالا تری چون خدمت رسانی می بایست پس از زلزله های بیشینه تأمین گردد، تا آسیب های پس از بحران به حداقل کاهش یابد. استاندارد ۲۸۰۰ ایران(ویرایش ۲) دارای دو سطح زلزله بهره برداری و طراحی می باشد که سطح خطر دوم به احتمال وقوع ۱۰ درصد در 50 سال اشاره دارد و در دستورالعمل 356 FEMA سطح خطر MCE به عنوان بزرگترین سطح خطر، برمبنای احتمال رخداد ۲ درصد در ۵۰ سال معرفی شده است. مورد ارزیابی قرار گرفته اند سپس MCE در این مقاله سازه های بلند بتنی طراحی شده برمبنای استاندارد ۲۸۰۰ در مقابل سطح خطر تاثیر مقاوم سازی بوسیله مهاربند فولادی در این ساختمان ها بررسی شده است. برمبنای نتایج این تحقیق در ساختمان های مقاوم نشده با مهاربند فولادی در این سطح خطر، سطح عملکرد آستانه فرو ریزش تامین نشده است که هشداری جدی در مورد مقاوم سازی بناهای حیاتی بیان می نماید.

سطح عملکرد، سطح خطر، مقاوم سازی، ساختمان های حیاتی، مهاربند فولادی