اثر بخشی آموزش قدردانی بر امید، خوش بینی، شادکامی و تاب آوری در همسران معتادان شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان اثر بخشی آموزش قدردانی بر امید، تاب آوری، خوش بینی و شادکامی همسران معتادان انجام شده است. این پژوهش از نوع تحقیقات شبه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بر روی همسران معتادان انجام شده و جامعه آماری شامل تمامی همسران معتادان در کلینیک های ترک اعتیاد اصفهان بوده است. نمونه پژوهش شامل 40 نفر گروه آزمایش و کنترل بودند که بین 30 تا 50 سال ساکن در اصفهان بوده و به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده اند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه قدردانی صفتی مک کالوک و همکاران 2002، پرسشنامه جهت گیری به زندگی شی یروکارور 1985، پرسشنامه تاب آوری کونور- دیویدسون، مقیاس شادکامی آکسفوردمارتین، آرگایل و کروسلند، 1987 و پرسشنامه امید صفتی اشنایدر و همکاران 1991 بود. نتایج پژوهش نشان داد آموزش قدردانی بر امید و تاب آوری همسران معتادان پس از کنترل اثر پیش آزمون از نظر آماری تاثیر معنی دار داشتند (p<0/01). اما آموزش قدردانی بر خوش بینی و شادکامی همسران معتادان پس از کنترل اثر پیش آزمون تاثیر معنی دار نداشتند (p> 0/01). بنابراین توان گفت با آموزش قدردانی می توان امید و تاب آوری همسران معتادان را افزایش داد.

کلیدواژه ها:

قدردانی ، امید ، تاب آوری ، خوش بینی و شادکامی