شهرو سادات میرعبدالباقی کاشانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد ورامین

آراستن از دیرباز بخشی از هنر اصیل بوده است. اما آرایه بندی آن گونه ای که در تکمیل صورت باشد و نه تنها راهی برای زدودن کاستی ها – بیشتر در دنیای هنر سنتی رواج داشت. در دوران پس از اسلام این شیوه سیر تکامل پیمود و آرایه هایی که پس پیرایه ها سر بر آورده بودند با الهام از اصالت الهی هنر اسلامی، معنایی چنان تازه یافتند که سرآغاز آفرینش صورتی دیگر جهانی از هنر گشتند. پیدایش اسلام روحی تازه در کالبد هنر دمید که پیدایی مفاهیم تازه و دگرگونی بنیادین در باورهای هنری را در پی داشت. این مفاهیم در آرایه های معماری اسلامی صورتی نمایان دارند، به گونه ای که بر هنر نقش و هر صورت می توان معنایی نهان از حکمت الهی و اسلامی یافت و از ورای آن به تماشای جهانی نوشت. در این میان انسان هنرمند صنعت گری است که در فرایند آفرینش سهیم می شود و دریافت های اصیل خویش از صورت پنهان ماوراء را هر بار در طرحی نو در پس صورت ظاهر طرح ها، نقش ها و خط ها به تماشا می گذارد. این مقاله پس از شرح مباحثی به تعریف هنر اسلامی و بررسی صور مختلف اسلامی از جمله خط و تذهیب و معماری می پردازد.

هنر اسلامی، خطوط اسلامی، تذهیب، معماری