ارایه مدل ساختاری جهت ارتباط راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و مهارت های اجتماعی با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

یکی از مفاهیم مطرح در روانشناسی تربیتی و شناختی معاصر و از مهمترین عوامل شناختی موثر بر پیشرفت تحصیلی یادگیری خود-تنظیمی است. هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و مهارتهای اجتماعی با پیشرفت تحصیلی بودهاست. جامعه آماری این پژوهش شامل همه دانش آموزان دختر سال دوم دبیرستانهای دولتی شهر ایلام بود. روش نمونه گیری در اینپژوهش از نوع خوشه ای میباشد. بدین صورت که از هر منطقه ایلام، 3 مدرسه به صورت تصادفی انتخاب و به نسبت تعداد دانش آموزانهر مدرسه، تعداد نمونه مورد نظر انتخاب می شود. با توجه به نتایج اثر کل بین متغیرهای موردبررسی در این پژوهش برابر 0/82 استکه نشان دهنده این است که بین خودتنظیمی و مهارت های اجتماعی با پیشرفت تحصیلی رابطه معنی داری وجود دارد. اما با توجه بهشاخص های نیکویی برازش در مدل طراحی شده به نیکویی برازش نرسیده و تنها شاخص GFI در حد مطلوبیت قرار دارد و بایستیاصلاحات ثانویه بر روی آن صورت گیرد تا مدل بهینه گردد. مدل ساختاری موردنظر از برازش قابل قبولی برخوردار است.بنابراین نتایجبه دست آمده از تخمین مدل، قابل اتکا است. بر اساس نتایج حاصل از پژوهش می توان گفت دانش آموزان از راهبردهای شناختی بیشتراز راهبردهای فراشناختی و مدیریت منابع در یادگیری بهره می برند و همچنین مهارت های اجتماعی دانش آموزان در پیشرفت تحصیلیآن ها نیز تاثیر گذار است.

کلیدواژه ها:

مدل ساختاری ، خودتنظیمی ، مهارت های اجتماعی ، دانش آموزان