مطالعه تطبیقی نظام های آموزشی جمهوری اسلامی ایران و نیوزلند

در قرن بیستم بسیاری از نظام های آموزشی با مسیله ی تمرکز و عدم تمرکز دست به گریبان بوده اند. بودن در یکی از دو قطب متمرکز وغیر متمرکز یا حتی قرار گرفتن بر روی طیفی از تمرکز و عدم تمرکز یک امر مدیریتی است و مبتنی بر نوع مدیریت سیاسی، اجتماعی وجهت گیری های ایدیولوژیک دولت ها است. هر یک از نظام های تصمیم گیری دارای مقتضیات و معایب و مزایای خاص خویش هستند.در ایران متاسفانه هنوز برنامه های درسی در کشور به صورت کاملا متمرکز طراحی و اجرا می گردد. تفاوت های فردی، اقلیمی، اجتماعی، منطقه ای و محیطی در آن مورد توجه نیست و محتوا حالت ابلاغی، رسمی، تجویزی و همگانی دارد. در کشور نیوزلند در سطح ملی فقط چارچوب برنامه تهیه شده است و مدارس بر اساس این چارچوب، طراحی و تولید برنامه درسی مدرسه را انجام می دهند. فرایند برنامه درسی مدرسه با مشارکت معتمدان محلی، مدیران، معلمان، دانش آموزان و سایر اعضای جامعه مدرسه انجام می شود. در زمینه سیاست ها و اصول جاکم بر برنامه درسی دو کشور ضمن اشتراکات زیاد، تفاوت هایی دارند از جمله اینکه در کشور نیوزلند بر سطوح بالای یادگیری وعملکرد یادگیری دانش آموزان تاکید می شود و توجه به فرهنگ بومی از اهمیت بالایی برخوردار است. در ایران عناصر و اجزای برنامه درسی مبتنی بر ارزش های اسلامی می باشد. نقش پایه ای خانواده را به شدت مورد توجه قرار می دهد و در کنار نقش فعال دانش آموز بر نقش مرجعیت معلم تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

تمرکز و عدم تمرکز ، سیاست برنامه درسی ، ایران ، نیوزلند