علی نبی زاده - گروه فراوری مواد معدنی، دانشکده مهندسی معدن، دانشگاه صنعتی سهند، تبریز، ایران
والح آقازاده - دانشیار گروه فراوری مواد معدنی، دانشکده مهندسی معدن، دانشگاه صنعتی سهند، تبریز، ایران

روش مرسوم جهت استحصال مولیبدن و رنیوم از کنسانتره مولیبدنیت با استفاده از روش های پیرومتالورژی نظیر تشویهمی باشد که به دلیل آلایندگی های زیست محیطی ناشی از انتشار گاز (SO(2 و همچنین از دست رفتن قسمت عمده رنیوم محتوی، امروزه روش های هیدرومتالوریی جایگاه ویژه ای را برای خود اختصاص داده اند. در فرایندهای هیدرومتالورژیکیمواد، جهت استحصال فلزات باارزش از مواد اولی آن، بخصوص از کانی های سولفیدی، تحت شرایط فشار و دمای بالا،گوگرد موجود در ساختار کانی بسته به فشار و دما می تواند به صورت گوگرد عنصری و یا به صورت (-2)(4)SO در محلول وجودداشته باشد. وجود گوگرد عنصری یا مذاب به دلیل تشکیل لایه رویین بر روی ذرات، ادامه روند انحلال را با مشکلات جدیمواجه می سازد. در این تحقیق پارامترهای موثر در انحلال مولیبدنیت مورد بررسی قرار گرفت. تحت شرایط مناسبلیچینگ، دمای 180 درجه سانتیگراد، 25 بار فشار اکسیژن، 100 گرم بر لیتر مقدار جامد و 1000 دور بر دقیقه دورهمزنی مولیبدنیت به صورت کامل حل شد. با افزایش دما و فشار اکسیژن نرخ تولید اسیدسولفوریک افزایش یافت و تحتشرایط مناسب لیچینگ، بیشترین مقدار اسید تولید شده به 98 گرم بر لیتر رسید که نشان از انحلال کامل ذراتمولیبدنیت دارد. تحت شرایط مناسب لیچینگ، 86 درصد مولیبدن محتوی به تری اکسید مولیبدن ((MoO(3) و 14 درصد باقیمانده به صورت گونه های محلول درآمد. رنیوم به صورت کامل حل و وارد محلول نهایی گردید. در مقادیر جامد بالای100 گرم بر لیتر روند انحلال مولیبدنیت به دلیل کمبود اکسیژن ناشی از حضور اسیدسولفوریک زیاد متوقف گردید.مطالعات SEM-EDS نشان داد که تحت این شرایط هسته های تشکیل شده بر روی ذرات مولیبادنیت به دلیل کمبود مقدار اکسیژن، تکامل نیافته و ترکیب شیمیایی این هسته های اولیه به تری اکسید مولیبدن آبدار MoO(3).2H(2)O نزدیکتر است.

لیچینگ تحت فشار، کنسانتره مولیبدنیت، تری اکسید مولیبدن، رنیوم، اسید سولفوریک، حلالیت اکسیژن