دستور موقت در دعوای جهیزیه

در این مقاله مسیله مورد مطالعه وجود جهیزیه از اموالی است که هنگام ازدواج، خانواده دختر به وی هدیه می دهند تا با خود به خانه شوهر ببرد. از واژه جهیزیه در قانون مدنی تعریفی به میان نیامده است و اساسا تهیه وسایل زندگی بر طبق ماده 1107 قانون مدنی جزء نفقه و برعهده شوهر است و زن در این مورد هیچ تکلیف شرعی و قانونی ندارد. تامین جهیزیه و انتقال آن به منزل شوهر خللی در ملکیت تام زوجه ایجاد نمی کند و زن در هر حالتی مالک جهیزیه است، هدف تحقیق این است که، زوجه در هر زمانی می تواند جهیزیه خود را مطالبه نماید. با توجه به ماده 310 قانون آیین دادرسی که بیان داشته در اموری که تعیین تکلیف آن فوریت دارد. در این پژوهش تلاش خواهم کرد تا گامی موثر در ارتقای علمی برداشته و ابهاماتی که در این خصوص وجود است تا حدودی برطرف شود و ارایه طریق به دادرسان و وکلا و حقوقدانان از یک طرف و قانون گذار از طرف دیگر است. برای انجام تحقیقات این مقاله از روش مطالعه و تحقیق استفاده شده است از جمله مطالعه کتابخانه ای، فیش برداری و استفاده از علوم و اطلاعات و تجربیات اساتید دانشگاه و حوزه مورد بهره برداری قرار گرفته است.از یافته ها و نتایج این مقاله، زوجه قانونا موظف به تهیه جهیزیه نیست. اما به نظر می رسد چون عقد ازدواج همانند تمامی عقود، تابع قواعد عمومی قراردادهاست. بر این اساس چون در نظر عرف، در مناطقی که عرف بر این امر حکم می کند، زوجه موظف است در آغاز زندگی مشترک مبادرت به تهیه اثاثیه مناسب برای آغاز زندگی مشترک نماید، به نظر میرسد مستند به ماده 220 قانون مدنی، دعوا به خواسته الزام به تهیه جهیزیه قابل استماع و امکان صدور دستور موقت در این دعوا وجود دارد.

کلیدواژه ها:

دستور موقت ، دادرسی فوری ، قرار ، جهیزیه ، وسایل زندگی