جایگاه بهاریه در شعر شاعران عرب زبان و فارسی زبان عهد عباسی دوم

بیشتر برای نشان دادن وجوه تشابه میان طرز دید و نوع تصویرهای گویندگان دو زبان است، اما اینکه ریشه این تشبیهات؛ حاصل ذوق اهل کدام زبان است چیزیست که باید از نظر عناصر سازنده ی آن و تناسبی که با محیط جغرافیایی هر ناحیه دارد؛ بررسی شود. بی گمان بخش عمده ای از این تشبیهات، ویژه ی ایرانیان بوده و موضوع شعر عربی را غنی ساخت و سبب نفوذ موضوع های ایرانی، فکر ایرانی و روحیه ایرانی در ادبیات عرب شد، اگرچه طبق اسناد موجود، ظهور آنها در شعر عربی زودتر آغاز شده است. اگر مثل بعضی از ناقدان معاصر که اندک شباهت لفظی را تا مرز سرقت و اخذ پیش می برند بیندیشیم، می توانیم نیمی و بیشتر از نیمی تصویرها و خیال های شاعران ایرانی را گرفته شده از تصویرها و خیال های شاعران عرب بدانیم؛ زیرا مشابهت به حدی است که قابل انکار نیست. اما اگر به استعارات به کار رفته دقیق شویم، همیشه این احتمال هست که هر دو گروه متاثر از یک تصویر کهنه تری باشند که در دوره قبل، در محیط ادبی ایران و در زبان مردم رایج بوده است و بدین گونه مطرح کردن مساله اخذ و سرقت دور از آگاهی و دور از شناخت هنر است.

کلیدواژه ها:

بهاریه ، ادبیات فارسی ، شعر ، شاعران ، دوره عباسی