سعید حسین زاده - دانشجوی کارشناسی علوم قضایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد

براساس تعریف قانون مجازات اسلامی هر کس که برای ایجاد رعب و هراس و سلب آزادی و امنیت مردم دست به اسلحه ببرد، محارب و مفسد فی الارض است و میان سلاح سرد و سلاح گرم تفاوتی نیست. محاربه و افساد فی الارض جزو جرایم و گناهانی است که دارای مجازات خاص و معین شرعی بوده و از این جهت، در حوزه حدود (مجازات هایی که کمیت و کیفیت آنها در شرع مشخص شده است) جای می گیرد حکم محاربه و افساد فی الارض و مجازات آنها در آیه 33 سوره مایده بدین شکل بیان شده است:همانا کیفر کسانی که به محاربه با خدا و رسولش برمی خیزند و در فساد روی زمین می کوشند، قتل یا مصلوب کردن یا بریدن دست ها و پاهایشان به صورت مخالف یا نفی بلد است. این مایه، خواری و رسوایی آنها را در این جهان است و در آخرت نیز عذاب بزرگی خواهند داشت مرحوم علامه طباطبایی در تفسیر المیزان درباره این آیه می نویسد: محاربه با خدا دارای معنای وسیعی است که برمخالفت با هر حکم از احکام الهی صدق می کند؛ اما اضافه شدن رسول (ص) به خداوند، دلالت دارد که منظور از محاربه،مخالفت با اموری است که وجود حضرتش در آن دخالت داشته است. پس تقریبا مشخص می شود که منظور، به هدر دادن وباطل کردن اثر امور مورد ولایت و حکومت پیامبر (ص) است، همچون اخلال در امنیت عمومی که توسط پیامبر (ص) درحیطه حکومتش ایجاد شده است.تحقیقات این نوشتار مربوط به بررسی جرم محاربه و افساد فی الارض است از آنجاییکه در لابه لای مواد قانونی نوعی ابهام وخلط بحث بین افساد فی الارض و محاربه وجود داشت و بیان دقیقی از موضوع پیش رو دیده نمی شود ضرورت اقتضا می کردکه ولو به طور مختصر و کوتاه به مصادیق این دو مقوله بپردازیم تا این تفاوت در ذهن خوانندگان محترم روشن و معلوم گردددر مقاله حاضرمحققین درصددآن می باشند باروش توصیفی تحلیلی به بررسی مصادیق محاربه وافساد فی الارض بپردازیم.

محاربه،افساد فی الارض،جرم،قوانین