امیر نعمتی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس
غلامرضا پزشکی راد - دانشیار گروه ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس

دخالت انسان در به نژادی محصولات زراعی و باغی امر جدیدی نیست، قرن‌هاست که بشر از طریق کنترل آمیزش‌ها و گزینش رقم‌ها، سعی در پدید آوردن ارقام پرمحصول‌تر، سازگارتر و مفیدتر داشته است. امروزه روش‌های رایج به نژادی توسط پاره‌ای از راهکارهای جدید و قدرتمند تکامل یافته‌اند. زیست فناوری نوین همچنین ابزارهایی را در اختیار می‌گذارد که به کمک آنها می‌توان ژن‌هایی را به ریخته ارثی جانداران افزود یا از آن حذف کرد و ارقامی با خواص کاملاً جدید بدست آورد. این راهکار، «مهندسی ژنتیک» نامیده می شود و جانداران حاصل از آن، «تراریختهTransgenic» یا «تغییر یافته ژنتیکی» نام دارند. با محدود شدن روزافزون زمین‌های مناسب کشاورزی، روش های نوین زیست فناوری می‌تواند کارایی روش-های سنتی را بهبود داده و منجر به افزایش بهره‌وری شود. مهندسی ژنتیک این توانایی را دارد که بهره‌وری تولید را در کشاورزی افزایش دهد. این راهبرد می تواند منجر به افزایش تولید در زمین‌هایی شود که صاحبان آنها توانایی تولید غذای کافی را برای مردم خود ندارند. از آنجایی که در میان سبزیجات و میوه ها، گوجه فرنگی به دلیل ارزش غذایی خاص خود دارای اهمیت ویژه ای می باشد تقاضای مردم برای استفاده از آن را افزایش است. در سال های اخیر دانشمندان توانستند با کمک روش های مهندسی ژنتیک گوجه فرنگی تراریخته ای را تولید کنند که نسبت به ارقام معمولی خود دارای ویژگی های برتری چون کیفیت بهتر، بالا بودن عملکرد، مقاوم بودن به بیماری ها و آفت ها و مزایای مفید دیگری هستند که در این مقاله به نقش بیوتکنولوژی مدرن در تولید این نوع گوجه فرنگی پرداخته می شود.

به نژادی، بیوتکنولوژی مدرن، مهندسی ژنتیک، گوجه فرنگی تراریخته