نظریه های انتقادی برنامه ریزی

تیوری های انتقادی در دهه های اخیر تاثیر قابلتوجه ای بر توسعه محیط های شهری و منطقه ای داشته اند.گفتمان انتقادی توان فکری و ذهنی برنامه ریزان را از نگاه صرفاقتصادی به سایر افق های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اکولوژیکیو ... معطوف کرده و پایه گذارتکوین نظام تعاملی گفتگو مدارانه بینبرنامه ریزان و جامعه شده است.در این مقاله با استنادبه ادبیاتانتقادی،سیر نضج و شکل گیری نظریات انتقادی برنامه ریزی،گونه شناسی های رایج و تحولات اخیر در حوزه مسایل منطقه ایمورد بررسی قرار گرفته است.جمع بندی حاصل از برآیند نظریات انتقادی برنامه ریزیمشخص می کند یگانه وتنها نظریه برنامه ریزی جامع نگر کهمی تواند سکان دار توسعه شهرها و مناطق گردد ؛ تیوری هایبرنامه ریزی انتقادی مشارکتی و ارتباطی می باشند. نظریهانتقادی برنامه ریزی مشارکتی سودای توسعه علمی و عملیهمه جانبه مناطق را در پرتو کنش ارتباطی دنبال می نماید ودرپی آن است تا سیاست گذاری های یک سویه و خودمحوربرنامه ریزان را ازبین برده؛ کارگزاران اجتماعی و آحاد جامعه را ازنقش های منفعل گذشته خارج ساخته و آنان را به کنشگران فعالدر عرصه برنامه ریزی و اجرای طرح های منطقه ای بدل نماید.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، گفتمان انتقادی ، کنش ارتباطی ، کنشگران ، نظام تعاملی