بررسی نگرانی های آسیب زا کودکان در بین خانواده از دیدگاه جامعه شناسی

نگرانی در همه دوران زندگی انسان به چشم می خورد و افراد در هر دوره سنی، تحت تاثیر آسیب های اجتماعی قرار می گیرند که با ویژگی سنی آنان هم خوانی بیشتری دارد. در این میان مراحل رشد کودکان از حدود 2 تا 12 سالگی شروع می شود با بحران اضطراب و نگرانی مواجه می شوند. و آگاهانه یا ناآگاهانه دچار پریشانی می شوند واژه نگرانی طبق تعریف فرهنگ لغت فارسی به معنای دلواپسی، دل شوره داشتن و پریشانی خاطر آمده است. )دهخدا، 1373 ، ص 86 ( و درتعریف دیگر، معادل آن در زبان انگلیسی واژه Worriment می باشد و در حوزه روان شناسی، نگرانی، حالتی است که فرد در قبال آینده غیرقابل پیش بینی دچار آن می شود. به طوری که کارکرد او را عملا تحت الشعاع قرار می دهد و فرد نمی تواند از موقعیت کنونی خود لذت ببرد. )سلحشور، 1380 ، ص 120 ( دنیای کودک باید سرشار از نشاط و سرزندگی باشد، ولی متاسفانه بعضی از خانواده ها چنان محیط متشنج ودلهره آوری برای کودکان خود فراهم می کنند که آنها از همان ابتدای کودکی دچار تشویش و نگرانی می شوند. این گروه از کودکان هنگام روبرو شدن با مسایل گوناگون دچار افکار منفی و فاجعه آمیزی می شوند که مانع از رفتارهای سالم و عادی آنان می گردد. نگرانی عاملبازدارنده ای است که قوه خلاقیت را از کودک می گیرد به طوری که توان شرکت در فعالیتهای جدید و متفکرانه را از دست می دهد و در تعامل با دیگران دچار شکست می شود. از دیدگاه روان شناسان و کارشناسان تعلیم و تربیت و علوم اجتماعی نگرانی و اضطراب کودکان معلول علل و عوامل گوناگون است که در این مقاله به ذکر چند مورد قناعت شده است.