عدالت

عدالت در تمام شیون حیات و هستی انسان، و شاید باید گفت: در گستره کلیت آفرینش، چه در عرصه تکوین و چه در میدان تشریع، پایه، اساس، اصل، مبنا، میزان و قاعده است؛ و از همین ناحیه، این دفتر را عدالت به مثابه قاعده نامیدیم، و واژه فقهی و حقوقی را که در همه عرصه ها و صحنه ها و علوم و معارف بشری یا دینی الهی قاعده و اصل الاصول است. همان سان که پیام آور عدل و عقل و آزادی فرمود: بالعدل قامت السماوات... و الملک یبقی مع الکفر، و لایبقی مع الظلم ! سخن زیر هم از فردریک داگلاس یکی از فلاسفه غربی، زیبا و حکیمانه است. می گوید: در کشمکش برای عدالت،تنها پاداش، فرصتی جهت حضور، در این میدان است. و زیباتر و رساتر و درخشنده تر از گفته داگلاس کلام پرطنین محمدبن عبدالله حمیری ، شاعر شیعی است. می گوید:و لا، والله لا تزکوا صلاه بغیر و لایه العدل الامام ی سوگند به خدا، جز در حکومت عدل و رهبری پیشوا و امام عادل، نماز هم، نماز زلال و مصفایی نیست !... و حمیری هم از تبار شاعران عدالت خواهی است، که یک عمر، دار مرگ خویش را، بر پشت و بازوی خود حمل می کرد !