فرصتها و چالشهای ایران و دیگر کشورهای اسلامی در مواجهه و پیوستن به دیوان کیفری بین الملل (2)

این پژوهش ادامه مقاله فرصتها و چالشهای ایران و دیگر کشورهای اسلامی در مواجهه و پیوستن به دیوان کیفری بینالمللی 1 میباشد. بعد از جنگ جهانی دوم و به دنبال اقدامات مقطعی، در 16 دسامبر 1996 برمبنای توصیهنامه کمیسیون حقوق بینالملل و قطعنامه مجمع عمومی، سرانجام کنفرانسی از نمایندگان ملل متحد به منظور تاسیس دیوان کیفری بینالمللی از 15 ژوین تا 17 ژوییه 1998 در مقر سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد در رم برگزار شد. اساسنامه دیوان کیفری بینالمللی در ژوییه 2002 لازمالاجرا گردید و بدینترتیب دیوان کیفری بینالمللی پا به عرصه وجودگذاشت. امروزه جامعه بینالمللی وارث سند تاسیسی است که دارای نقاط ضعف و قوتی است که این نقاط قوت و ضعف و تردید در دیوان کیفری بینالمللی نیز جلوهگر خواهد شد. آنچه توجه به آن ضروری است این میباشد که وجود نقاط ضعف و قوت در این اساسنامه امری طبیعی است چرا که این سند محصول مباحثات 60 واحد سیاسی با انگیزههای سیاسی وحقوقی متفاوت است که هرکدام از آنها برای تحقق هدفی عالیتر، برخی از اختیارات و منافع خود را برای انتفاع جامعه بشری کنار گذاشتهاند. در چنین بستر و فضایی بدیهی است تمام مواد اساسنامه مورد قبول جمهوری اسلامی ایراننخواهد بود و وجود تعارضاتی بین اصول و باورهای اعتقادی ما با آنچه در اساسنامه آمده است امری طبیعی است. در این مقاله ضرورتها و موانع الحاق کشورهای اسلامی به اساسنامه دیوان مورد بررسی قرار میگیرد.

کلیدواژه ها:

دیوان کیفری بینالمللی ، کشورهای اسلامی ، الحاق ، اساسنامه رم