ارزیابی عملکرد گیاه آفتابگردان (رقم فرخ) تحت تاثیر کم آبیاری سنتی و خشکی موضعی ریشه

کمبود آب مهمترین عامل محدود کننده محصولات کشاورزی در جهان است. روش های مختلف کم آبیاری، راه حل های مناسبی جهت صرفه جویی در آب آبیاری می باشند. در این مقاله بررسی تاثیر کم آبیاری سنتی و خشکی موضعی ریشه بر عملکرد، اجزاء عملکرد و کارآیی مصرف آب در گیاه آفتابگردان (رقم فرخ) انجام شد. تحقیق در سال 1390 در دانشگاه شهید باهنرکرمان، به صورت بلوک های کامل تصادفی با 18 تیمار کم آبیاری، یک تیمار شاهد و در 3 تکرار انجام شد. تیمارهای کم آبیاری عبارت بودند از: کم آبیاری سنتی آبیاری با 80، 60، 40 درصد نیاز آبی و خشکی موضعی ریشه 6 با ابیاری 80، 60، 40 درصد نیاز آبی این تیمارها در مراحل مختلف رشد گیاه اعمال شدند. نتایج نشان داد که تیمار کم آبیاری سنتی (آبیاری با 80 درصد نیاز آبی گیاه) در مرحله رشد رویشی بیشترین ارتفاع گیاه، سطح برگ، شاخص سطح برگ و قطر طبق را دارا بود. همچنین حداکثر عملکرد بیولوژیک برابر 49054 ، حداکثر عملکرد دانه برابر 9934/3 و حداکثر عملکرد روغن برابر 2441/2 کیلوگرم در هکتار در این تیمار اتفاق افتاد . بیشترین کارآیی مصرف آب برای عملکرد دانه در این تیمار برابر 1/46، برای عملکرد بیولوژیک برابر 7/21 و برای عملکرد علوفه خشک برابر 5/7 کیلوگرم در هر متر مکعب آب مصرفی حاصل شد. با توجه به نتایج فوق برای گیاه آفتابگردان (رقم فرخ) در منطقه مورد مطالعه، کم آبیاری سنتی با 80 درصد نیاز آبی گیاه در مرحله رشد رویشی توصیه می گردد

کلیدواژه ها:

آفتابگردان ، عملکرد بیولوژیک ، عملکرد دانه ، کارآیی مصرف آب ، خشکی موضعی ریشه ، کم آبیاری