کارایی دو روش بذرمال و خاک- مصرف تریکودرما روی شاخص های رشدی گیاه گوجه فرنگی

گونه های Trichoderma قارچ های آزادزی هستند که غالبا به عنوان عوامل بیوکنترل قارچ های بیماری زای گیاهی مد نظر می باشند. هم چنین جدایه هایی از این قارچ دارای اثر تحریک کننده و تنظیم کننده رشد گیاهان می باشند. در این تحقیق، تاثیر ده جدایه تریکودرما شامل Trichoderma harzianum (T.BI, T.7, T.16, T.16A, T.20)، T.virens (T.6, T.21, T.65)، T.koningi T.77 و Trichoderma sp. T.14N در تحریک رشد گیاه گوجه فرنگی با دو روش بذرمال و خاک-مصرف بررسی شد. آزمایش ها به روش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در پنج تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل دو فاکتور نوع جدایه در یازده سطح و روش تلقیح در دو سطح بود. مایه تلقیح جدایه های تریکودرما به طور میانگین با نسبت 107 زادمایه در هر گرم خاک و 106×5 اسپور در سطح هر بذر به ترتیب برای روش های خاک – مصرف و بذرمال استفاده شد. دو ماه بعد از کشت بذور، شاخص های وزن خشک اندام هوایی و ریشه اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که جدایه های مورد استفاده تریکودرما، روش تلقیح آن ها، و هم چنین اثرات متقابل آن ها دارای تفاوت معنی داری می باشند (P≤0/05). بر اساس یافته های مطالعه حاضر، جدایه T20 در روش خاک- مصرف، بهترین عملکرد را در افزایش وزن خشک ریشه و اندام هوایی به ترتیب به میزان 58/68 و 61/93 درصد نسبت به تیمار شاهد نشان داد. روش خاک مصرف در مقایسه با روش بذرمال کارایی بهتری از جدایه های تریکودرما را در افزایش رشد گیاهی، نشان داد. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که نوع جدایه و روش مایه زنی تاثیر قابل توجهی بر روی شاخص های رشدی گوجه فرنگی دارند.

کلیدواژه ها:

تریکودرما ، گوجه فرنگی ، بذرمال ، خاک مصرف ، شاخص های رشدی